تو جان جــهــانـی فــدایـت شــوم            تو بهتــر ز جـانی فــدایـت شــوم

نه ماهی نه مهری به رویت قـسم            بــه از این و آنــی فــدایـت شــوم

دلم را که چون سایه دنبال توست            کجــا میـکـشـانــی؟ فــدایـت شــوم

چه کـردم؟ گنــاهم چه بوده؟ چـرا            ز چـشـمـم نهــانی فــدایـت شــوم

قـلم را شکـسـتـم؛ دهــان دوخـتــم            تو فــوق بـیــانــی فــدایـت شــوم

قــدِ ســرو و ســروِ قــد تو کـجــا            تو ســرو روانــی فــدایـت شــوم

چه کــم گــردد از تو مرا هم اگر            کنــارت نــشــانـی فــدایـت شــوم

الا ای تــمــام جــهــان از تو پُــر            کجــای جــهــانـی؟ فـدایـت شــوم

خیــال تو دل را صفــا مــی دهـد            ز بس مهــربــانی فــدایـت شــوم

عجب نیست از شهـد وصلت اگـر            مرا هــم چــشـانی فــدایـت شــوم

از آن رو نهــانی که می بـیـنـمت            به هـر جا عیــانی فــدایـت شــوم

چه پیدا چه پنهان به هر جا روی            امــام زمــــانــــی فــدایـت شــوم

نه تها به «میثم» به خَـلق جهانی            تو کـهـف امــانــی فــدایت شــوم